Współczesne strategie badań pedagogicznych: doświadczenia Ukrainy i Polski

Abstract

W końcu XX i w pierwszej ćwierci XXI wieku w obszarze oświaty i nauk pedagogicznych wyłoniły się trzy strategie badań pedagogicznych, które ukształtowały się zgodnie z problematyką badań w rozprawach doktorskich i które polegają na realizacji badań naukowych poprzez własną działalność badacza: podejście eksperymentalne, porównawczo-pedagogiczne oraz historyczno-pedagogiczne. Dziś w przestrzeni europejskiej ukształtowały się zasadnicze strategie prowadzenia badań naukowych w dziedzinie oświaty i nauk pedagogicznych, które są nastawione głównie na badania eksperymentalne wykorzystujące cechy ilościowe w procesach dynamiki wzrostu określonej jakości badanej kategorii osób, realizację studiów w zakresie pedagogiki porównawczej w celu przedstawienia najlepszych praktyk edukacyjnych z doświadczenia zagranicznego i ich wdrożenia w system oświaty innych krajów, a także aktualizację doświadczeń historyczno-pedagogicznych określonego kraju w celu zachowania tożsamości narodowej, afirmacji wartości kultury, oświaty i nauki na poziomie państwa. Ukraińscy i polscy naukowcy mają duże doświadczenie w ustalaniu nowoczesnych strategii metodologicznych badań pedagogicznych, wspólne dyskusje naukowe między nimi przyczyniają się do rozwoju pluralizmu metodologicznego, otwartości przestrzeni badawczej, interdyscyplinarnego charakteru badań naukowych z uwzględnieniem tradycji i innowacji w obszarze nauk edukacyjnych, w dążeniu do rozwoju subdyscyplin pedagogiki w warunkach otwartej nauki, cyfryzacji (digitalizacji) treści badawczych.